Ανάμεσα σε δύο καλοκαίρια

Ανάμεσα σε δύο καλοκαίρια, πάντα ένας δύσκολος χειμώνας. Ετούτη τη φορά ο πιο δύσκολος που θυμάμαι. Αλλά επιστρέφοντας σε ποιήματα γραμμένα 15 και 20 χρόνια πριν, δημοσιευμένα το 1999 με την προτροπή και τη φροντίδα του αξέχαστου Γιάννη Δουβίτσα, σ' ένα πολύ όμορφο βιβλίο που δυστυχώς δεν υπάρχει πια, συνειδητοποιώ ότι υπήρξαν και πιο οδυνηρά εσωτερικά τοπία. Κι αυτό, μέσα στη μαύρη εποχή της προσωπικής και συλλογικής κρίσης, μου δημιουργεί μια παράλογη αίσθηση αισιοδοξίας. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικά από τα ποιήματα αυτά, που πολλοί νέοι φίλοι ζητούν και δεν βρίσκουν. Η τεχνολογία, ενίοτε, μας φέρνει πιο κοντά.

           **********  ********** ***********

Δι' αυτών θα μιλήσω και θα διασχίσω το χρόνο
Με ψέμματα θα προσπεράσω
Θα σκίζω τη σιωπή κατακόρυφα
Και θα της ράβω αμέσως την πληγή
Θα κρατάω ψαλλίδι ν' αλλάζω το πλαίσιο
Χάρτινα πρόσωπα δεν κινδυνεύουν να ματώσουν
Στα ήσυχα σπιτάκια σας, το πριονάκι μου
Της ξυλοκοπτικής

                                        *************

Πρώτα οι στίχοι τους
Και μετά οι άνθρωποι
Πρώτα η μουσική τους
Και μετά οι άνθρωποι
Ετσι βάζουν μια πλώρη στο φόβο τους
Ν' απομακρυνθεί στον ορίζοντα
Να τον αναγνωρίσουν.

                                         **************

Εδώ, στη μέση ακριβώς της πλατείας
Θ' αφήσω το κόκκινο παλτό μου.
Μετά, θ' αποχωρήσω ευθυτενής
Αγνοώντας το χιόνι.

                                          **************

Ναι, όλα όσα μπορείς να υποθέσεις
Αλλά κι όλα εκείνα, που δεν μπορείς καν να υποψιαστείς.
Το προφανές είναι που μας καταδιώκει
Και στο συμψηφισμό, σου περισσεύει μόνιμα ένα μέτρο σκοτάδι
Κοινός τάφος εκατομμυρίων άστρων.

                                          ***************

Η καταιγίδα πέρασε βιαστική
Να συναντήσει μάτια πιο επικίνδυνα
Τί κι αν φώναζα
Αλλού πήγε να μιλήσει ο κεραυνός
Τί κι αν άπλωνα τα χέρια στη ρωγμή του
Μ' ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο επιείκειας
Μου χάρισε έναν ήλιο ασθενικό


                                          ****************


            MAD DOG- ANGEL HEART

Ο κόσμος μου είναι ένα θηριοτροφείο
Μια βιτρίνα φυλακισμένων βρυχηθμών
Ενας ζωολογικός κήπος
Ο κόσμος μου είναι ένα διπλό Chivas με γάλα
Και το βλέμμα του Ντε Νίρο
Κάτω απ' το μαύρο βέλο.

                                           *****************


                          ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ

Εγώ μαζεύω τις οργισμένες χειρονομίες
Το αίμα του τραπεζιού
Το μελάνι του πατώματος
Κρύβω τα θρύψαλλα
Σφουγγίζω τα ίχνη
Να μην αναγνωρίζω, μετά, το τοπίο.

                                             *****************


Ξυπνάω με τον Έρωτα στα δόντια
Και το βιβλίο των λέξεων κλειστό.


                                             *****************



Γιόρταζαν την επέτειο
Γεγονότων που δεν συνέβησαν
Ημερών που δεν υπήρξαν.
Επέτειος επιθυμιών
Αναμνήσεις ονείρων.
Των μικρών θανάτων επέτειος
Πρωϊνών θραυσμάτων του επιούσιου τέλους.
Όταν ακόμη υποκρίνεσαι τον κοιμισμένο
Όταν κάνεις μια τελευταία προσπάθεια να μην ξυπνήσεις
Να μη σε ζωγραφίσουν μέσα στο πραγματικό.


Ετσι γιόρταζαν τήν επέτειο
Εκείνη την ανύπαρκτη μέρα
Κι αυτοί επιλήσμονες
Και πάνω τους αμνήμων
Ο ουρανός.

                                         ****************


Μετά φύγαμε
Και κρατήσαμε μόνο το νήμα
'Οποτ' 'εφτανε η Άνοιξη
Που δεν έφτανε πάντα
Μετά "η σύνδεση δεν ήταν εφικτή"
Οι φωνές ηχογραφήθηκαν
Τα κύματα έγιναν υψίσυχνα
Πληκτρολογώ έναν ψίθυρο·
Δεν απαντάει κανείς.


                                       *********************

Τα σπίτια όταν μυρίζουν χιόνι
Και φεύγει ο Έρωτας
Όταν δεν αποφασίζω Άνοιξη
Όταν λυπούμαι για τα δεδομένα

Ζεστά σπίτια με τα πρόσκαιρα
Υπάρχοντα, ζωής σεσημασμένης
Πάντως μακρύτερα από μας
Και πιο καλά συντηρημένα

Αφαιρούμαι στο λευκό
Πρόσκαιρο λευκό
Των μελλοντικών αναμνήσεων

Τρία χρόνια είχε να χιονίσει στην Αθήνα.


                          *******************

Ξυπνάω στη φοβερή ανωνυμία του παρόντος
Η δύναμή σου με συνθλίβει, γλυκειά πλειοψηφία
Τυλίγεσαι σαν σπείρα και απωθείς τον ύποπτο
Αν βάψει τις κορνίζες κόκκινες
Θα ζωντανέψουν οι φωτογραφίες, θα μιλήσουν
Οι αποδείξεις που μαζεύεις, θα χαθούν
Η μπότα σου στην πλάτη μου, γλυκειά πλειοψηφία
Των φίλων που με νοιάζονται κι αυτών που μ' αγαπούν
Η μπότα σου στην πλάτη μου
Το πρόσωπό μου, χρόνια τώρα, στο νερό.





Υ.Γ. Τα χέρια μου κουράστηκαν να πληκτρολογούν. Ο αριθμός είναι καλός, 12. Κοντεύει και μεσάνυχτα. Θα επανέλθω. Ναι, τα περισσότερα είναι άτιτλα. Τέτοια μυαλά είχα τότε.
Υ.Γ. Η αγάπη μου για τον Γιάννη Δουβίτσα, θα διαρκέσει όσο ζω. Ελπίζω να το ξέρει εκεί ψηλά που βιάστηκε να πάει. Χωρίς την πιεστική ενθάρρυνσή του, δεν θα τολμούσα ποτέ να δημοσιοποιήσω ούτε έναν στίχο. Θα ευγνωμονώ επίσης δια βίου τον σπουδαίο Νίκο Χουλιαρά για όσα μου είπε όταν -πριν δημοσιευτούν και εν αγνοία μου- τα διάβασε.

Ευγενία Λουπάκη